HERKES ŞARKI SÖYLEMELİ
Gecenin epey ilerlemiş bir saatindeyiz. Kıyıdan denizin ortasına giderek koyulaşan bir karanlıkta oturuyoruz iki arkadaş, henüz yirmilerinde iki genç insan. İskelenin kumlu ve günden kalan nemli tahtaları üstünde söyleşiyoruz, gülüşüyoruz, geçmişten gelecekten bahsediyoruz, hayaller kuruyoruz, ama hepsinden fazlası şarkı söylüyoruz.
Çocukluğumuzu birlikte geçirdik, şimdilerde gençliğimizi yaşıyoruz ve onun sesi çok güzel. Her seferinde hafifçe dikleşiyor oturduğu yerde, gözlerini yumuyor, derin bir nefes alıyor, ardından aralanırken kirpikleri usulünce başlıyor, usulünce çıkıyor notaları ve nihayetinde nezaketle, şefkatle serbest bırakıyor onları. İzlemeye de dinlemeye de bayılıyorum. Ancak elbette bununla kalmıyorum, ben de eşlik ediyorum her bir şarkıya. Fakat burada küçük, minik, mini minicik bir aksaklık yaşıyoruz. Zira ne ses ne de ritim duygusu var bende, üstelik teknik hiçbir bilgi telâfi etmeye yetmiyor bu durumu. Hayatın tuhaf ikilemlerinden biri işte: Sevdiğimiz her şeyi iyi yapamayız, iyi yaptığımız her şeyi sevemeyiz. Tam da bu noktadayım ben.
Buna rağmen keyfimiz bozulmuyor, neşemiz eksilmiyor. Oradan buradan okumayı sürdürüyoruz, “şunu da söylesene” diye ısrar ediyorum arada, gece bitmedikçe bitmiyor. Az öncenin ılık meltemi hafiften soğuyarak üşütmeye başlarken dalgaları, gevşek topuzundan kurtulmuş kara bir bukleyi doluyor parmağına, başını hafiften deviriyor tek omzunun üstüne:
“Sana baktıkça ne düşünüyorum biliyor musun?” diye soruyor tatlı tebessümünün iyice çukurlaştırdığı gamzesiyle. Tahmin etmeye yeltenmiyorum, bırakıyorum tamamlıyor söyleşisini: “Herkes şarkı söylemeli.”
Yıldızların parlattığı kahverengi gözlerinin samimiyetle yanıp söndüğü anlık bir sessizlikte bakışıyoruz ve basıyoruz kahkahayı. Sonra kaldığımız yerden devam ediyoruz. Ama o kadar hoşuma gidiyor ki kalbim hemen benimsiyor bu sözleri ve daima hatırlıyor.
Anlatmam o ki; bu hayatta arkadaşları olmalı insanın. Onu sadece yaptıkları ile değil yapamadıkları ile de seven, becerdikleri ile değil beceremedikleri ile de destekleyen.
Kısaca demem o ki: “Bu hayatta herkes şarkı söylemeli!”
Kesinlikle katılıyorum Özlem hanım “herkes şarkı soylemeli” keyifle, neşeyle, çoşkuyla… 🌌🌠
Hem de hiç esirgemeden kendinden ☺️
“Sevdiğimiz her şeyi iyi yapamayız, iyi yaptığımız her şeyi sevemeyiz ve bu hayatta arkadaşları olmalı insanın. Onu sadece yaptıkları ile değil yapamadıkları ile de seven, becerdikleri ile değil beceremedikleri ile de destekleyen.” Böyle kısacık lakin belki de bir kitap uzunluğundakiler de bile artık çokça denk gelemedigimiz, insanın içini ısıtan, bilgece naif söylemlerle ders veren, nasihat eden , artık nasıl tanımlarsanız öyle muhteşem hikayeler. Yüreciğinize sağlık kaleminize kuvvet , harika.
Çook teşekkür ederim. ☺️☺️